Stuck in the Middle

Hallo iedereen!

Dankjewel voor de berichtjes, ik waardeer ze heel erg. Speciaal die van jou Chris, die woorden deden me goed.

Ik had in heel leuk bericht gemaakt en toen neukte internet me behoorlijk hard door het allemaal te wissen, ik ben in staat van moord ;) .

Nee, da's niet helemaal waar, half. Anywho, ik zal dan maar weer even herhalen wat ik gedaan heb.

We zijn te laat uit Sdelaide vertrokken en hebben een klein stuk gereden tot port Augusta. Daar een nacht gebleven en doorgereden. We zijn toen tot laat doorgereden om de gemiste kilomteres van de vorige dag in te halen. 's Nachts heb je hier allemaal dieren, maffe vogels die de weg oversteken etc. Die nacht sliepen we in de auto, zweten als een otter.
En we gingen weer verder, door de outback, zo verschrikkelijk vet. In principe wil de outback je dood hebben, elke plant doet pijn, alles is toffig en droog en de zon verbrandt je leven (45 graden in de schaduw, geen grappen). Maar tegelijkertijd, de beeldschone zonsopkomsten, de kleine tornadotjes die de horizon decoreren en de wilde paarden die om onze auto heenrende maaken het een trip om nooit te vergeten. We kwamen soms in plaatsjes waar mensen vreemd waren en zijn snel weer door gereden. Ik heb ook al een paar uren aan rijtijd erop zitten!

Uiteindelijk kwamen we bij Ayers Rock, Uluru zoals Anne al zei. Ik heb em niet aangeraakt of beklommen, uit respect voor de aboriginals. Eigenlijk ben ik een beetje bang voor ze, dat leg ik een andere keer nog wel uit.
Uluru.. wat kan ik zeggen. We hebben er omheem gereden, foto's gemaakt en ons verbaasd over zijn grote. Daarna zijn we naar een dichtbijliggend resort geweest en hebben goed geslapen. De volgende ochten (5 uur) heb ik Alex uit bed gehaald en zijn we naar de zonsopkomst bij dit monument gaan kijken. We stonden tussen alle tourmensen en japanners, zagen de ochtend zon op het rode steen schijnen en vonden het mooi, toen zijn we weg gegaan. Echter.. we kwamen op een plek waar niemand was, een plek waar de zon achter Uluru was en mijn mond viel open. Hier was het beeld prachtig, subliem. Ik had het gevoel dat deze panorama een excuus was voor mijn korte bestaan, dat ik het gezien had was een reden om te leven, wou dat ik het uit kon leggen. Ik heb de meest schitterende foto's, you'll see em one day.
Toen zijn we doorgereden, de airco op hoog, Red Hot Chili Peppers op de achtergrond en de vastberadenheid zo snel mogelijk in Alice te zijn.

Nu zijn we er en blijven nog eventjes, zondag vertrekken we naar Brisben (oostkust) en gaan daar werken bij verre familie van mij, alles is geregeld. We zijn nu op 1/4de van onze trip door de outback, een takke eind te gaan met niets anders dan een koelboxje en onze trouwe Bob.

Dus, voor zover mijn verslag, jullie zijn allemaal in mijn gedachten.

Veel liefs,

De blonde avonturier.

(P.S. mam, kheb de Dolfijnen niet meer gezien, dat ga ik in Queensland doen.)Hallo iedereen!